کد مطلب:173465 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:136
وهب بن عبدالله
هنگامی كه امام در سفر كربلا به سرزمین «ثعلبیه» رسید، با یك خانواده ی سه نفره ی مسیحی برخورد نمود. خیمه ی ساده و بی آلایش آنان در گوشه ای از بیابان - كه حكایت از نهایت فقر و محرومیت شان داشت - توجه امام را به خود جلب كرد. آن روز «قمر» (مادر خانواده) تنها بود و پسرش «وهب» به همراذه عروسش (هانیه) به صحرا رفته بودند. امام حسین علیه السلام وارد خیمه شد و با مهربانی و بزرگواری تمام از «ام وهب» جویای حال آنان شد. قمر گفت: ما از وضع زندگی خود راضی هستیم، فقط در این منطقه از كمبود آب رنج می كشیم.
حضرت اباعبدالله علیه السلام او را به كنار خیمه در نزدیك سنگی برد و با نیزه ی خود آن سنگ را از جا كند و به بركت آن حضرت، از زیر سنگ آب گوارایی جاری شد. پیرزن از دیدن این منظره بسیار خوشحال شد و از امام حسین علیه السلام تشكر نمود. هنگام خداحافظی، حضرت اباعبدالله علیه السلام ماجرای سفر خود را به كربلا به او توضیح داد و اضافه نمود: ما نیاز به یار و یاور داریم؛ وقتی كه پسرت وهب به خیمه بازگشت، بگو به ما بپیوندد و ما را در راه دفاع از حق و مبارزه با ظلم و بیداد یاری نماید.
بعد از رفتن امام، زن مسیحی در حیرت و تفكر فرورفت. عظمت، كرامت، فقیر نوازی و مهربانی آن بزرگوار، فكر و دل و جان او را تسخیر نموده و تا شب كه «هانیه» و «وهب» به پیش او باز گشتند، او همچنان به شكوه و مجد و روحانیت امام حسین علیه السلام می اندیشید. هنگامی كه پسر و عروسش به خیمه آمدند و با كمال حیرت و ناباوری، چشمه ای گوارا و زلال را در كنار خیمه ی خود مشاهده كردند، از قمر ماجرا را پرسیدند. او بعد از گزارش كامل آمدن امام علیه السلام و كرامت آن حضرت، پیام امام حسین علیه السلام را نیز به پسرش ابلاغ نمود. این خانواده ی مسیحی بعد از این حادثه شیفته ی اخلاق، رفتار و منش كریمانه ی آن حضرت شدند و با قلبی سرشار از عشق و محبت، بار سفر بسته و به دنبال كاروان حسینی علیه السلام به راه افتادند. آنان به حضور امام علیه السلام رسیده، به دست آن حضرت مسلمان شدند و با كمال اشتیاق به همراه قافله ی آن بزرگوار به كربلا آمدند. سرانجام در روز عاشورا «وهب» و «هانیه» در ركاب امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند و «قمر» نیز با دلاوری های خود از حریم امام دفاع نمود و حماسه ها آفرید. همسر وهب پس از شهادت همسرش، شیون كنان به سوی او دوید و صورت خود را به صورت كشته ی او گذارد. «شمر» غلام خود را دستور داد تا عمودی بر سر آن زن بی گناه بزند.
هانیه، همسر وهب، تنها زنی است كه در میان شهدای كربلا دیده می شود. [1] .
حضرت اباعبدالله علیه السلام او را به كنار خیمه در نزدیك سنگی برد و با نیزه ی خود آن سنگ را از جا كند و به بركت آن حضرت، از زیر سنگ آب گوارایی جاری شد. پیرزن از دیدن این منظره بسیار خوشحال شد و از امام حسین علیه السلام تشكر نمود. هنگام خداحافظی، حضرت اباعبدالله علیه السلام ماجرای سفر خود را به كربلا به او توضیح داد و اضافه نمود: ما نیاز به یار و یاور داریم؛ وقتی كه پسرت وهب به خیمه بازگشت، بگو به ما بپیوندد و ما را در راه دفاع از حق و مبارزه با ظلم و بیداد یاری نماید.
بعد از رفتن امام، زن مسیحی در حیرت و تفكر فرورفت. عظمت، كرامت، فقیر نوازی و مهربانی آن بزرگوار، فكر و دل و جان او را تسخیر نموده و تا شب كه «هانیه» و «وهب» به پیش او باز گشتند، او همچنان به شكوه و مجد و روحانیت امام حسین علیه السلام می اندیشید. هنگامی كه پسر و عروسش به خیمه آمدند و با كمال حیرت و ناباوری، چشمه ای گوارا و زلال را در كنار خیمه ی خود مشاهده كردند، از قمر ماجرا را پرسیدند. او بعد از گزارش كامل آمدن امام علیه السلام و كرامت آن حضرت، پیام امام حسین علیه السلام را نیز به پسرش ابلاغ نمود. این خانواده ی مسیحی بعد از این حادثه شیفته ی اخلاق، رفتار و منش كریمانه ی آن حضرت شدند و با قلبی سرشار از عشق و محبت، بار سفر بسته و به دنبال كاروان حسینی علیه السلام به راه افتادند. آنان به حضور امام علیه السلام رسیده، به دست آن حضرت مسلمان شدند و با كمال اشتیاق به همراه قافله ی آن بزرگوار به كربلا آمدند. سرانجام در روز عاشورا «وهب» و «هانیه» در ركاب امام حسین علیه السلام به شهادت رسیدند و «قمر» نیز با دلاوری های خود از حریم امام دفاع نمود و حماسه ها آفرید. همسر وهب پس از شهادت همسرش، شیون كنان به سوی او دوید و صورت خود را به صورت كشته ی او گذارد. «شمر» غلام خود را دستور داد تا عمودی بر سر آن زن بی گناه بزند.
هانیه، همسر وهب، تنها زنی است كه در میان شهدای كربلا دیده می شود. [1] .
[1] سوگنامه آل محمد، ص 211 و 212؛ رياحين الشريعه، ج 3، ص 301.